Tobias Sartorius is een zondagskind. Hij is jong, knap en intelligent, kortom, de wereld ligt aan zijn voeten. Dan verdwijnen Laura, zijn ex-liefje, en Stefanie, zijn huidige vriendin, die Sneeuwwitje genoemd wordt omdat ze de hoofdrol speelde in het gelijknamige toneelstuk. Tobias wordt op basis van indirect bewijs veroordeeld tot tien jaar jeugddetentie. Er is bloed gevonden in zijn kamer, op zijn kleren en in zijn auto, er zijn getuigen van een ruzie en er ontbreken enkele uren in zijn herinnering. Ondanks het feit dat er geen lichamen gevonden worden, maakt hij geen schijn van kans. De rechtbank erkent zijn geheugenverlies niet en er zijn geen getuigen à décharge. Enkel zijn buurmeisje Nadja, nu een gevierde actrice, blijft hem trouw bezoeken en haalt hem op aan de gevangenispoort als hij zijn straf uitgezeten heeft en recht heeft op resocialisatie. Afgezien van het feit dat de ware moordenaar nog vrij rondloopt, heeft de juridische dwaling hem een stuk van zijn leven en zijn vader zijn bedrijf, zijn huwelijk en zijn reputatie gekost. Tobias zal net zo lang in Altenhain blijven tot hij ontdekt wat er elf jaar geleden werkelijk is gebeurd.
Wanneer een onbekende man zijn moeder probeert te vermoorden, krijgt Pia Kirchhoff, inspecteur bij de recherche, ook interesse voor de oude zaak, zeker wanneer er beenderen van een vrouwenlichaam worden gevonden. Ook Amelie, een dienstertje dat heimelijk verliefd is op Tobias, begint haar eigen onderzoek en wanneer zij verdwijnt, komt alles in een stroomversnelling. Pia’s chef Bodenstein leeft in een ivoren toren en dat is verbazingwekkend als je bedenkt hoe gefascineerd hij is door de menselijke afgronden waarmee ze elke dag worden geconfronteerd. In tegenstelling tot Pia raakt hij bijna nooit emotioneel betrokken bij een zaak, maar nu kan hij niet nadenken: zijn vrouw is hem ontrouw en zijn hoofd staat er niet naar om dit onderzoek te leiden. ‘Hoe moet ik mijn werk doen als ik mijn eigen leven niet eens op orde heb?’ Gelukkig voor hem blijft Pia bij de pinken.
Nele Neuhaus heeft met Sneeuwwitje moet sterven een magistrale thriller geschreven waarin spannende intriges en boeiende personages in elkaar grijpen en je leiden naar een ontknoping die er geen blijkt te zijn wanneer nieuwe feiten aan het licht komen. De verwijzing naar het sprookje van sneeuwwitje zit meesterlijk verweven in de plot. Wat echter de meerwaarde geeft aan het boek is de gedetailleerde beschrijving van een kneuterige plattelandsgemeenschap onder de knoet van een patriarch, een smerige speculant en een gewetenloze leugenaar, die onder het mom van edelmoedigheid manipuleert en zonder blikken of blozen profiteert van de situatie. In Altenhain, dat idyllische dorpje, wonen meedogenloze, wrede monsters, die zich verschuilen achter een masker van gemoedelijke burgerlijkheid. Tobias en zijn gezin zijn het slachtoffer van hun smerige intriges, geldzucht en machtshonger. [Myriam Bellens]

Een veroordeelde meisjesmoordenaar keert na zijn straf terug naar zijn dorp, waarna er opnieuw een jonge vrouw verdwijnt. Chronologisch vertelde puzzeldetective met alwetende verteller waarin via verrassende wendingen de stukjes langzaam op hun plaats vallen. De vertelde tijd bestrijkt de maand november 2008, verdeeld in gedateerde, afgeronde hoofdstukken. Het vertelperspectief ligt afwisselend bij een aantal personages. Dit komt ten goede aan de spanningsopbouw van het rustige verhaaltempo. De twee politiemensen, een man en een vrouw, worden in grote lijnen geschetst, de voor de intrige belangrijke personen krijgen meer reliëf. Het taalgebruik is, hoewel eenvoudig, voldoende beeldend om de drukkende sfeer van een kleine, gesloten dorpsgemeenschap te tekenen. Gesitueerd nabij Frankfurt. Vlotte vertaling. Gemakkelijk leesbare thriller van de succesvolle Duitse schrijfster. Kleine druk.