Dat had Marc Vleugels goed gezien. De uitgever van vergeten meesterwerkjes, novellen voor fijnproevers en een veelgeprezen Franse reeks bracht onlangs Het verhaal van de zoon uit van Marie-Hélène Lafon (1962), wier werk nooit eerder in het Nederlands was vertaald. Prompt won het boek de Prix Renaudot, een van de grote Franse literatuurprijzen. Een begrijpelijke keuze van de jury. In haar kleine roman omvat Lafon een eeuw en vele levens. Van het kind 'wiens dood maar niet wegslijt', gestorven in 1908, tot zijn verre achterneef, die precies honderd jaar later aan het grafje staat. De tijden lopen kriskras door elkaar. Dat vraagt om aandachtig lezen, maar de twaalf korte hoofdstukken vormen een evenwichtig, weldoordacht geheel. De zoon uit de titel kent zijn vader niet, zijn moeder woont ver weg in Parijs. Hij groeit op bij zijn oom, tante en nichtjes met borsten, die je door hun kleren heen voelt als ze je omhelzen - dus hij boft maar, vindt hij zelf. Een verhaal over doodgewone mensen, die in Lafons gloedvolle zinnen (en het mooie Nederlands van Katelijne De Vuyst) telkens onverwacht ontroeren.

Uit het Frans vertaald door Katelijne De Vuyst.

Vleugels; € 23,95.

Verberg tekst

Geschiedenis van twee families afkomstig van het platteland in centraal Frankrijk. Ook als men naar elders vertrekt, blijft de band met deze streek heel hecht. Het verhaal wordt in episodes, van 1908 tot 2008, niet chronologisch en vanuit verschillende gezichtspunten verteld. Centraal staat het kind dat bij de zus en zwager van de moeder opgroeit en heel lang niet weet wie zijn vader is. Zijn zoon zal uiteindelijk pas het contact tussen beide families herstellen. Veel romans en verhalen van de schrijfster (1962) spelen zich af in haar geboortestreek (Auvergne). De compacte geschiedenis die een eeuw bestrijkt, wordt in deze roman met vaart verteld. De intense, zintuiglijke waarnemingen vallen op. Winnaar Prix Renaudot 2020.